Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Burial
Als je niet beter zou weten – en als er nog films zouden worden geproduceerd gebaseerd op het werk van John Grisham – dan zou deze zich in de jaren negentig afspelende 'The Burial' – wel ja – een Grishamfilm kunnen zijn. Dat het een film is die gebaseerd is op ware feiten, toont eens te meer aan dat de waarheid vaak niet moet onderdoen voor de fictie.
In deze – wel ja bis – Grishameske film draait alles rond de in de rechtbank vurig bevochten strijd tussen begrafenisondernemer Jeremiah Joseph O’Keefe en de mega-uitvaartmultinational Loewen Group. O’Keefe had acht familiegerunde begrafenisondernemingen in Mississippi, maar kwam in financiële verzekeringsproblemen. Hij nam contact op met Ray Loewen, die zich akkoord verklaarde om drie van zijn begrafenishuizen over te kopen tegen een faire prijs. Het begin van een onkiese zaak waarin Loewen probeerde om O’Keefe over de rand van het faillissement te duwen, zodat hij zijn volledig familiebedrijf spotgoedkoop kon overnemen. Waarop O’Keefe Loewen voor de rechtbank daagde en er zich een fascinerend juridisch steekspel ontwikkelde rond honderd miljoen dollar in de weegschaal van Vrouwe Justitia.
O’Keefe liet zich bijstaan door de Afro-Amerikaanse advocaat Willie E. Gary, een heel flashy advocaat die vooral gespecialiseerd was in zaken met persoonlijke letsels en nog nooit een contractzaak had gepleit. O’Keefe rekende op Gary omdat de zaak voorkwam in een district waarin zowel de rechter als het merendeel van de juryleden zwart zouden zijn, waarop de eerst twijfelachtige Gary zich uiteindelijk voluit op de David vs. Goliath-zaak wierp.
Het verhaal van deze proceszaak uit 1995 werd in 1999 neergeschreven als langeleeszit in The New Yorker door Jonathan Harr, die eerder al zijn interesse in geschiedmakende rechtszaken had laten blijken met zijn eveneens verfilmde roman 'A Civil Action'. Amazon kondigde in 2018 de verfilming aan, als het aan hen lag met Alexander Payne op de regiestoel en Harrison Ford in de rol van O’Keefe. Uiteindelijk werden het voormalige documentairemaker Maggie Betts en Tommy Lee Jones. Een meer dan capabel plan B, zo blijkt. Zeker omdat Jamie Foxx mee aan boord kwam als Gary, en net als de echte advocaat destijds graaft die zich met veel aplomb door de materie.
Dat 'The Burial' gebaseerd is op ware feiten maakt het allemaal fascinerender, maar zelfs als dit enkel maar fictie was zou je waar voor je geld hebben gekregen. Tussen de eigenlijke rechtszaak door ontspint zich ook nog een blank vs. zwart-verhaal dat er niet zomaar arbitrair is bijgegooid. De Loewengroep zag er immers geen graten in om hun tarieven duurder te maken als hun klanten minderbegoede Afro-Amerikanen waren, of zetten er zelfs een soort piramidesysteem op om rouwenden als goedkope verkopers in te schakelen. Of dat een voorbeeld is van institutioneel racisme of gewoon van ranzig ondernemerschap … voer voor discussie kan het zijn.
Betts maakt van wat op zich een pijnlijke en triestige kijk is op de uitwassen van grootkapitalisme een regelrechte goedgevoelfilm. Daarvoor grijpt ze een keer ook flink naar de fictietap door van Gary’s advocatentegenstander een Afro-Amerikaanse vrouw (Jurnee Smollett) te maken. In het echt was dat gewoon een man. Geoorloofde dichterlijke vrijheid die de film er nog geestiger opmaakt – samen met het casten van Alan Ruck – en niets afdoet aan wat een fraaie kijk is op onfraaie praktijken. Springlevende cinema, deze 'The Burial'.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.